Anlam Kargaşası

Dünya ne zaman ayaklar altındadır,
diye sordum kendi kendime.
Düşünürken mi, konuşurken mi, uyurken mi?
Düşünceler yürümeye başlarken mi?
'Beklerken' dedim kendi kendime.
Katbekat artan zamana karşı duruş.
Yeryüzü yutunca zamanı.
Ne ağırlık kalır ne de sancı.
Kuşun gagasındaki bir mektubu,
nehrin ortasındaki bir şişeyi.
Hayır hayır, insan bunu beklemez.
Zamanını bekleyendir insan.
Düşünme zamanını, karar zamanını,
aslında umut zamanını.
Dünya and içince koşulsuzluğuna.
Anita suskundur anlam kargaşasında.
Beklerken...
Umut ederken...