Mavi Elbise

Yalnız mı uyandın bu sabah?
Yalnızken mi gün doğuşunu düşündün?
Oysa ben mavi elbisemleydim bu sabah;
Hatırlamaya çalışarak geceyi…
Hiç bilmesek de birbirimizi,
İki çocuk yaratsak da kendimizce
Olgunmuşçasına konuşmaya çalışsak da
Emekle sevginin şüphesinden kurtulmaya çalışmayı denesek?
Farklı yollarda ve yönlerimizdeyken
Ellerinin neden soğuk oluşunu soracam,
Dudakların sıcakken…
Anımsayacağım elbet;
Ucuz şarap şişesindeki nefesimizi,
sigara dumanına yerleştirdiğimiz gözlerimizi,
Cohen’in şarkısıyla şanslı hissedişimizi…
Arzular perçinlerken sabredişimizi
Tereddütlerimiz acı verse bile gülümserken
Bekleyeceğim hazır hissedişini.
Ve şimdi;
Çocuklara anlatacaklarımız öyküleşince
Küçük oyunlarla kandıracaz birbirimizi!
Müzik hiç susmayacak,
Kanatsız gecenin dansıyla
Gün batmayacak!
Yalanlar söyleyince kendime,
Bendeki sen’i kandırmaksızın
Sen kapıya gözlerini dikeceksin,
Ben çırpınırken, sen ruhsuzmuşçasına.
Dudaklarım acıyacak “git” derken…
Belki 20, belki 30 yıl sonra
Yalnız uyandığın bir sabah
Ve ben mavi ve çiçekli elbisenin hikayesiyleyken
Geleceksin belki de sorularımın cevaplarıyla.
Evet ben;
Ben beklemiş olacağım mavi elbisenin anısıyla…