Gece geçit vermez anlara
Anlarsa gömülür her çağrıda geceye
Evreni dolduran koca bi karanlıkta.
Susmak mı gerek, unutmak mı, sabretmek mi.
Ya da kendi kendini bağışlamak mı?
Zamana yüklemek mi yüzdeki çizgileri,
zaman başkalaştırırken;
bir filmle, bir kitapla, bir şarkıyla, bir resimle.
geçiştirilir yitiklik.
Siyah-beyaz görkemli tuzaklar...
Geçit yoktur iyiliğe, mükemmelliğe.
Hal-hatır sorulur ki ne diye.
Kovulmayınca tesadüfler, korunmayınca esaretler,
ses haykıramaz 'ben böyleyim' leri.
Dil mahkum...
İyiyim, mükemmelim.
Ama kusurlu.
Büstü dikilmiş bir böcek gibi,
heykeli yapılmış bir gölge gibi.
Görkemli kaybedenler olarak;
'Alışmak' deriz yaşamın eş anlamına.
El mahkum...
İyi, mükemmel,
Ve kusurlu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder